Μιλάμε με το σώμα μας και με τις πράξεις μας.

Το μπαλέτο είναι η τέχνη του χορευτή να εκφράζει μόνο με τις κινήσεις του σώματός του τα μηνύματα της πλοκής του έργου. Οι χορευτικές φιγούρες του εκφράζουν τόσο τα συναισθήματα όσο και τις σκέψεις του.Ο χορός γενικότερα αποτελεί ένα τυπικό παράδειγμα της δυνατότητας που έχει το σώμα μας να μεταφέρει στον θεατή μηνύματα με τις κινήσεις του.
Σκεφτείτε όμως ότι και στην καθημερινότητα μας οι χειρονομίες, οι μορφασμοί, η έκφραση των ματιών, οι κινήσεις του σώματος, το άγγιγμα μας στέλνουν μηνύματα που οι λέξεις μας δεν μπορούν να πουν.
Θυμάστε τη στιγμή που κρατήσατε για πρώτη φορά στην αγκαλιά σας το μωρό σας;

Όταν ένα μωρό γεννιέται, στρέφει το βλέμμα του στο πρόσωπο της μητέρας του και την αναζητά.
Η εκφράση της εκείνη ακριβώς τη στιγμή δείχνει όλα της τα συναισθήματα.
Στα μάτια της κρύβονται όλα αυτά που θέλει να πει στο μικρό της που μόλις έφερε στη ζωή.
Δεν χρειάζεται όμως να πει τίποτα! Η ζεστή της αγκαλιά, η γαλήνη που εκπέμπει όλο της το σώμα, στέλνουν στο βρέφος τα απαραίτητα μηνύματα.
Το βλέμμα παίζει κυρίαρχο ρόλο στην επικοινωνία.Το βρέφος προσανατολίζεται πάντα στα μάτια του ανθρώπινου προσώπου και πιο συγκεκριμένα στο κοίταγμα της μητέρας του. Τα μάτια μας μεταφέρουν όλη τη συναισθηματική μας κατάσταση.

Θυμηθείτε τους ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου που, για να είναι επιτυχημένοι, έπρεπε να μπορούν να εκφράζουν απόλυτα με τα μάτια τους τη χαρά, τη λύπη, το θυμό ή την αγωνία, αλλά και την αγάπη τους.
Έχετε σκεφτεί πόσες φορές κοιτάζοντας τα μάτια των δικών μας γονιών, του συντρόφου μας, των παιδιών μας, των φίλων μας καταλαβαίνουμε αν είναι χαρούμενοι, λυπημένοι και αν κάτι τους απασχολεί;
Πολλοί άνθρωποι καθώς μεγαλώνουν χάνουν αυτή την ικανότητα, να μπορούν δηλαδή να "διαβάζουν" τη συναισθηματική κατάσταση των άλλων. Αρκούνται μονάχα στα λεκτικά μηνύματα ξεχνώντας τη δύναμη των εκφράσεων και των κινήσεων.
Μία μαμά, όπως και ένας δάσκαλος, δε θα έπρεπε ποτέ να χάνει αυτή την δύναμη της ενσυναίσθησης. Τη δύναμη του να καταλαβαίνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα των άλλων χωρίς να χρειάζεται να ακούσει μια λέξη.

Αλλά και η ίδια δε θα έπρεπε ποτέ να ξεχνάει ότι μπορεί να λέει με λόγια αυτά που νιώθει στο παιδάκι της, αλλά οι συνθήκες, η κούραση και οι καθημερινές έγνοιες της, κάνουν το σώμα της να στέλνει άλλα μηνύματα.
Πώς θα πείσεις ένα μικρό παιδί ότι η ζωή έχει χαρές και είναι ό,τι πολυτιμότερο, όταν το σώμα σου δείχνει την κόπωση, και το πρόσωπό σου την απογοήτευση από την πίεση που αντιμετωπίζεις καθημερινά;
Πώς θα του δώσεις δύναμη να σταθεί στα πόδια του και να βγει στη "σκηνή" όταν εσύ έχεις παραιτηθεί από την προσπάθεια;

Αυτό που χρειάζεται ένα παιδί είναι να είσαι εκεί πάντα και μόνο για αυτό, όπως ακριβώς ήταν από την πρώτη στιγμή που σε κοίταξε όταν το πήρες αγκαλιά. Να του δημιουργείς το όραμα και την πίστη ότι όλα μπορεί να τα καταφέρει και ότι για όλα είναι ικανό αρκεί να αγαπά και να προσπαθεί με όλο του το είναι.
Αυτό που χρειάζεται ένα παιδί, είναι να το "σηκώνεις ψηλά"!

Όχι μόνο με τα λόγια σου, αλλά και με όλα σου τα εκφραστικά μέσα και με όλες τις πράξεις σου. Τα παιδιά είναι οι μικροί παρατηρητές της ζωής μας. Και καλώς ή κακώς σε αυτά καθρεφτίζονται οι συμπεριφορά και οι συνήθειές μας.
Σίγουρα είναι βαρύ και δύσκολο φορτίο να αποτελείς πρότυπο για μια μικρή ύπαρξη που εσύ έφερες στον κόσμο. Είναι όμως άλλο τόσο μαγεία η στιγμή που θα το δεις να ανοίγει τα φτερά του έτοιμο για τη δική του παράσταση!

Μίλησε του λοιπόν με τα λόγια σου, τις εκφράσεις και το βλέμμα σου....
αλλά κυρίως με τις πράξεις σου.

(photos via pinterest.com)