Μαμά γιατί κουνιέσαι;

 

"....Όταν η μαμά μου είναι σε κακή διάθεση είναι σα να χάνει τη δύναμή της. Το σώμα της σφίγγει και δεν μπορεί να κάνει τίποτα....
....και η ίδια μας έχει πει: όταν είμαι σε αδυναμία κάντε ότι δε βλέπετε. Σε λίγο θα είμαι καλά.
Και έτσι συμβαίνει.

.....εγώ την υπεραγαπώ τη μαμά μου και την αγκαλιάζω συχνά. Θέλω να τη βλέπω πάντα να γελά. Μερικές φορές αισθάνομαι τα κρύα χέρια της να με χαϊδεύουν και ένα δάκρυ να χάνεται κυλώντας στο λαιμό μου. Τότε την αγαπώ περισσότερο, όπως και ο μπαμπάς.....

Η μαμά μου είναι σκληρό καρύδι. Ποτέ δεν το βάζει κάτω. Το αντίθετο. Πηγαίνει κόντρα στον άνεμο.
Και όταν ανακτά τις δυνάμεις της κάνει πράγματα που ούτε θα τα φανταζόταν κανείς.......

....Η μαμά μου είναι τα πάντα για μένα και ας μου κάνει κοτσιδάκια αφήνοντας λίγες τούφες απέξω.....
Η κυρία Φένια που είναι στην έρευνα, είπε πως σε λίγο καιρό θα υπάρχει γιατρειά για την ασθένεια. Πήδηξα τόσο ψηλά που νόμισα πως ακούμπησα το ταβάνι......"
Γιατί κουνιέσαι μαμά;

Η Ελίνα Σωτηροπούλου-Φίλιππα έχει γράψει ένα υπέροχο βιβλίο με αυτόν ακριβώς τον τίτλο: Γιατί κουνιέσαι μαμά; (www.iolcos.gr) και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας μερικά αποσπάσματα από αυτό.
Είναι ένα μικρό βιβλίο 30 περίπου σελίδων που ξεκινάει με μία αφιέρωση που τα λέει όλα!
Στη μητέρα που βιώνει τη νόσο με αξιοπρέπεια
Αυτό το βιβλίο δεν αφορά μόνο όσους πάσχουν ή έχουν συγγενείς που ταλαιπωρούνται από τη νόσο Πάρκινσον.
Όταν το διάβασα συγκινήθηκα αλλά κυρίως κατάλαβα πώς βλέπει ένα παιδί μέσα από τα δικά του μάτια τις δύσκολες στιγμές που βίωνει ό,τι πολυτιμότερο έχει. Τη μαμά του.

 Αφορά λοιπόν σίγουρα όλους εμάς που είμαστε γονείς και που πολλές φορές ξεχνάμε το πώς μας βλέπουν τα παιδιά μας αλλά και ποιά είναι τα μηνύματα που τους δίνουμε.
Μπορεί να έχουμε την υγεία μας και να είμαστε ικανοί για χιλιάδες καταπληκτικά πράγματα, αλλά η καθημερινότητα και οι δυσκολίες που ο καθένας μας βιώνει, δυστυχώς μας κάνουν να θεωρούμε πολλά πράγματα δεδομένα και μας απομακρύνουν από τους πραγματικούς μας στόχους.
Ξεχνάμε ότι είμαστε πρότυπα για τα παιδιά μας και παρασυρόμαστε σε άσχημες συμπεριφορές.
Ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε οι πρώτοι τους δάσκαλοι, το κουράγιο τους και η δύναμή τους.
Η στάση που έχουμε στη ζωή, οι προσπάθειες που κάνουμε, το χαμόγελό μας στα δύσκολα αλλά και η δράση που αναλαμβάνουμε στην καθημερινότητά μας είναι αυτά τα στοιχεία που θα τα κάνουν ανεξάρτητους και δυναμικούς ανθρώπους.

Το μικρό αυτό βιβλιαράκι έφτασε στα χέρια μου και άγγιξε ευαίσθητες χορδές μου. Αξίζει να το πάρετε και εσείς στα χὲρια σας, γιατί τα άσχημα όπως και τα καλά είναι για όλους μας. Ο τρόπος όμως που τα αντιμετωπίζουμε ας είναι συνειδητός και ο καλύτερος δυνατός για τα παιδάκια μας.


Οι φωτογραφίες του post δεν είναι άσχετες!
Η τουλίπα είναι το σύμβολο πολλών οργανισμών και ομάδων σε όλο τον κόσμο που δραστηριοποιούνται γύρω από τη Ν. Πάρκινσον. Είναι η τουλίπα με το όνομα «δρ. Τζέιμς Πάρκινσον».

Οι τουλίπες ωστόσο είναι και το αγαπημένο μου λουλούδι.
Φυτεύω κάθε χρόνο βολβούς και θαυμάζω αυτό το υπέροχο μοναχικό λουλούδι που μεγαλώνει ξεχωριστά στα μικροσκοπικά γλαστράκια μου μέσα από το παράθυρο της κουζίνας μου.
Σε χρώματα που κάθε φορά με αφήνουν έκπληκτη από την ομορφιά τους.
Σαν να είναι ψεὺτικες, οι τουλίπες μου μεγαλώνουν, ανθίζουν για λίγο καιρό και μετά κλείνουν τον κύκλο τους για να μείνει και πάλι ο βολβός που θα περιμένει την επόμενη χρονιά και τον επόμενο χειμώνα.

Σίγουρα όλοι μας θα θέλαμε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας και να "ανθίσουν" σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Να μην βιώσουν δυσκολίες και λύπες στη ζωή τους. Θέλουμε να τους δώσουμε τα πάντα.
Ας τους δείξουμε λοιπόν πώς να αντιμετωπίζουν τη ζωή με τις ομορφιές της και τις δυσκολίες της.
Για να γίνουν ανεξάρτητοι και δημιουργικοί άνθρωποι σε όποιες συνθήκες και με όποιους ανθρώπους βρεθούν.