Οι Γειτονιές που αγάπησα....

Όταν ξεκίνησα το blog δεν το είχα πει σε κανέναν για πάνω από ένα μήνα.
Έγραφα, τα πρωινά που όλοι κοιμόντουσαν, και συγκέντρωνα ιδέες, έβαζα τις λέξεις και τις εικόνες, χωρίς να έχω επίγνωση ότι κάποιος θα το διαβάσει.
Ήταν σαν να έχω ένα τετράδιο με μυστικές συνταγές που φύλαγα κάπου.
Το blog ήταν μια προσωπική μου ανάγκη για έκφραση.
Μια ανάγκη για να ξαναβάλω ίσως σε σειρά, όλα αυτά που έβρισκα και με ενέπνεαν.
Όλα αυτά, που από τη στιγμή που έγινα μαμά, αναζητούσα, έβρισκα, θαύμαζα και μάθαινα τις ώρες που τριγυρνούσα στις γειτονιές του ιντερνετ.
Όταν γίνεσαι μαμά και από επιλογή απομακρύνεσαι από τον εργασιακό χώρο, απομακρύνεσαι για λίγο από φίλους, από χώρους και συνήθειες παλιές.
Και ίσως κάποια από αυτά τα χάνεις για πάντα.
Υπάρχουν ωστόσο στιγμές που νοσταλγείς την ελευθερία του να μπορείς να κάνεις κάτι μόνο για σένα, να μοιράζεσαι και να μαθαίνεις από κάποιον άλλο ή να μαθαίνεις σε κάποιον άλλον πράγματα.
Το ίντερνετ σου ανοίγει έναν άλλο κόσμο.
Τα blogs είναι αυτός ο άλλος κόσμος. Τόσο μακρινός και τόσο μέσα στο σπίτι σου ταυτόχρονα. 
Άνθρωποι πίσω από λέξεις, πίσω από σκέψεις, ιδέες και εικόνες.
Άνθρωποι χωρίς πρόσωπα;
ΝΟΜΙΖΕΙΣ!
Τα blogs έχουν πρόσωπα, είναι οι πραγματικοί άνθρωποι μιας ψηφιακής γειτονιάς.
Όταν γίνεσαι μαμά-blogger ο κύκλος των συναναστροφών σου αλλάζει.
Αυξάνεται ή μειώνεται. Και είναι πραγματικά σαν να αλλάζεις γειτονιά και να συναντάς νέους ανθρώπους, νέους φίλους.

Σάββατο μεσημέρι και το ραντεβού ήταν με ανθρώπους από γνωστή γειτονιά.
Μια γειτονιά από πρόσωπα γνωστά μέσα από τις λέξεις τους, πρόσωπα οικεία από την φωτογραφία τους σε κάποιο από τα social media, αλλά και πρόσωπα εντελώς άγνωστα.
Και εκεί ακούς ομιλίες που σε αγγίζουν γιατί νιώθεις και εσύ το ίδιο.
Αισθάνεσαι ότι συμβαίνει κάτι το μαγικό σε αυτόν τον χώρο που έχει κλείσει την πόρτα στη μιζέρια, στην κατήφεια και τις δύσκολες στιγμές.
Και όταν δίνεται το σύνθημα, αφήνεις το δικό σου μήνυμα στον αέρα, και ανατριχιάζεις γιατί κάποιος έγραψε "Επανάσταση τώρα!"......

και αυτό ακριβώς προσγειώθηκε στα χέρια ενός παιδιού.
Από τη στιγμή που έχεις το θάρρος να εκτεθείς και να γράψεις σε ένα blog η ανάγκη να μοιράζεσαι υπάρχει παντού.
Η ανάγκη να γράψεις το μήνυμά σου είναι συνεχής.
Και στα αλήθεια γράφεις παντού, έστω και για να ευχαριστήσεις αυτούς που σκέφτηκαν να φέρουν πιο κοντά όλες τις γειτονιές....

Και είσαι μαμά και μπαμπάς κάθε στιγμή και για πάντα.
Και ψάχνεις και θέλεις το καλύτερο για το παιδί σου.
Και όταν βλέπεις παιδιά να διασκεδάζουν, την ώρα που και εσύ διασκεδάζεις, το νιώθεις πως αυτά είναι η ελπίδα η ίδια!

Και ως μπαμπάς, σκέφτεσαι ότι τα λόγια σου και τα αισθήματά σου μπορεί να έχουν απήχηση σε ανθρώπους που δεν φαντάζεσαι, γιατί εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν το ίδιο. Και έτσι γίνεσαι πιο δυνατός......
Και ως μαμά, έχεις τις δικές σου αγωνίες, τα δικά σου άγχη που σε κάνουν να διστάζεις, να δειλιάζεις αλλά ταυτόχρονα να γίνεσαι πιο ανθρώπινος και ζεστός......

Και επιτέλους μπορείς να ξεστομίσεις με σιγουριά ότι "ΝΑΙ, ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ"

Έχεις απελευθερωθεί γιατί γνωρίζεις άτομα πρόσχαρα, δημιουργικά που ψάχνονται, που αναζητούν την αλλαγή.
Και η παρέα φαίνεται στα βλέμματα, στα χέρια με τις 15 γαλάζιες χάντρες.....

που συγκινούνται γιατί ξέρουν πως ήδη έχει γίνει κάτι μαγικό!
Και ποιος ξέρει ίσως αυτές οι γειτονιές που αγάπησα να μεγαλώσουν κι άλλο σε ένα επόμενο ραντεβού, σε μια επόμενη συνάντηση......