Τί κι αν δεν είμαι παιδί;

photo via

Αναπολώ ακόμα το 3ημερο που πέρασε.
Στιγμές ζεστές, οικογενειακές παρέα με πρόσωπα που δεν βλέπουμε πλέον συχνά.
Μασκαράδες, νηστίσιμα, τραγούδια αποκριάτικα, βόλτες στην εξοχή σαν να ήμουν και πάλι παιδί.
Όσο μεγαλώνει η κόρη μου τόσο περισσότερο απολαμβάνω αυτές τις μέρες.
Κι αυτό γιατί ένα μικρό ανθρωπάκι, με σαφή πλέον τη δική του προσωπικότητα, εκφράζεται αυτόνομα, διασκεδάζει μαζί μας όλο και πιο πολύ, μας κάνει νάζια και μας τρελαίνει.

• Τί κι αν λέει το ποίημα για την 25η Μαρτίου φορώντας τα φτερά της πασχαλίτσας;
• Τί κι αν θέλει να πάρουμε αυτά τα μοβ γυαλιά σε σχήμα αστεριού που γεμίζουν τα χέρια και το πρόσωπο της με στρας;
• Τί κι αν θέλει να την κρατάω ώρες αγκαλιά για να βλέπει πιο καλά τα παιδιά που χορεύουν το γαϊτανάκι;
• Τί κι αν λέει στη γιαγιά ότι θέλει να μείνει για πάντα εκεί μαζί τους στο σπίτι στο χωριό;
• Τί κι αν λέει την ώρα που φεύγουμε :"Γιαγιά θα σου λείψω πολύ!" και την κάνει να δακρύζει;
• Τί κι αν δε θέλει να δοκιμάσει ταραμοσαλάτα;
• Τί κι αν κοιμάται σε όλη τη διαδρομή και μου λείπει η φωνή της;
• Τί κι αν δεν σταματάει να μιλάει και να φτιάχνει τα δικά της τραγούδια;
• Τί κι αν με φωτογραφίζει από το γόνατο και κάτω;
• Τί κι αν μαδάει όλα τα λουλούδια για να μου δείξει ότι θυμάται το παιχνιδάκι που της έμαθα πέρσι;
• Τί κι αν με βάζει την τελευταία στιγμή, να τις κάνω βιαστικά κοτσιδάκια πριν τρέξουμε για το σχολείο;
• Τί κι αν δεν είμαι ακόμα παιδί;

Έχω μαζί μου ένα παιδί,
που για τρεις ολόκληρες μέρες δεν κουράστηκε ούτε λεπτό.
Και ένιωσα τόσο γεμάτη βλέποντας το πρόσωπό της να λάμπει από ευτυχία.