....και η ίδια μας έχει πει: όταν είμαι σε αδυναμία κάντε ότι δε βλέπετε. Σε λίγο θα είμαι καλά.
Και έτσι συμβαίνει.
.....εγώ την υπεραγαπώ τη μαμά μου και την αγκαλιάζω συχνά. Θέλω να τη βλέπω πάντα να γελά. Μερικές φορές αισθάνομαι τα κρύα χέρια της να με χαϊδεύουν και ένα δάκρυ να χάνεται κυλώντας στο λαιμό μου. Τότε την αγαπώ περισσότερο, όπως και ο μπαμπάς.....
Η μαμά μου είναι σκληρό καρύδι. Ποτέ δεν το βάζει κάτω. Το αντίθετο. Πηγαίνει κόντρα στον άνεμο.
Και όταν ανακτά τις δυνάμεις της κάνει πράγματα που ούτε θα τα φανταζόταν κανείς.......
....Η μαμά μου είναι τα πάντα για μένα και ας μου κάνει κοτσιδάκια αφήνοντας λίγες τούφες απέξω.....
Η κυρία Φένια που είναι στην έρευνα, είπε πως σε λίγο καιρό θα υπάρχει γιατρειά για την ασθένεια. Πήδηξα τόσο ψηλά που νόμισα πως ακούμπησα το ταβάνι......"
Γιατί κουνιέσαι μαμά;
Η Ελίνα Σωτηροπούλου-Φίλιππα έχει γράψει ένα υπέροχο βιβλίο με αυτόν ακριβώς τον τίτλο: Γιατί κουνιέσαι μαμά; (www.iolcos.gr) και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας μερικά αποσπάσματα από αυτό.
Είναι ένα μικρό βιβλίο 30 περίπου σελίδων που ξεκινάει με μία αφιέρωση που τα λέει όλα!
Στη μητέρα που βιώνει τη νόσο με αξιοπρέπεια
Αυτό το βιβλίο δεν αφορά μόνο όσους πάσχουν ή έχουν συγγενείς που ταλαιπωρούνται από τη νόσο Πάρκινσον.
Όταν το διάβασα συγκινήθηκα αλλά κυρίως κατάλαβα πώς βλέπει ένα παιδί μέσα από τα δικά του μάτια τις δύσκολες στιγμές που βίωνει ό,τι πολυτιμότερο έχει. Τη μαμά του.
Αφορά λοιπόν σίγουρα όλους εμάς που είμαστε γονείς και που πολλές φορές ξεχνάμε το πώς μας βλέπουν τα παιδιά μας αλλά και ποιά είναι τα μηνύματα που τους δίνουμε.
Μπορεί να έχουμε την υγεία μας και να είμαστε ικανοί για χιλιάδες καταπληκτικά πράγματα, αλλά η καθημερινότητα και οι δυσκολίες που ο καθένας μας βιώνει, δυστυχώς μας κάνουν να θεωρούμε πολλά πράγματα δεδομένα και μας απομακρύνουν από τους πραγματικούς μας στόχους.
Ξεχνάμε ότι είμαστε πρότυπα για τα παιδιά μας και παρασυρόμαστε σε άσχημες συμπεριφορές.
Ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε οι πρώτοι τους δάσκαλοι, το κουράγιο τους και η δύναμή τους.
Η στάση που έχουμε στη ζωή, οι προσπάθειες που κάνουμε, το χαμόγελό μας στα δύσκολα αλλά και η δράση που αναλαμβάνουμε στην καθημερινότητά μας είναι αυτά τα στοιχεία που θα τα κάνουν ανεξάρτητους και δυναμικούς ανθρώπους.
Το μικρό αυτό βιβλιαράκι έφτασε στα χέρια μου και άγγιξε ευαίσθητες χορδές μου. Αξίζει να το πάρετε και εσείς στα χὲρια σας, γιατί τα άσχημα όπως και τα καλά είναι για όλους μας. Ο τρόπος όμως που τα αντιμετωπίζουμε ας είναι συνειδητός και ο καλύτερος δυνατός για τα παιδάκια μας.
Οι φωτογραφίες του post δεν είναι άσχετες!
Η τουλίπα είναι το σύμβολο πολλών οργανισμών και ομάδων σε όλο τον κόσμο που δραστηριοποιούνται γύρω από τη Ν. Πάρκινσον. Είναι η τουλίπα με το όνομα «δρ. Τζέιμς Πάρκινσον».
Οι τουλίπες ωστόσο είναι και το αγαπημένο μου λουλούδι.
Φυτεύω κάθε χρόνο βολβούς και θαυμάζω αυτό το υπέροχο μοναχικό λουλούδι που μεγαλώνει ξεχωριστά στα μικροσκοπικά γλαστράκια μου μέσα από το παράθυρο της κουζίνας μου.
Σε χρώματα που κάθε φορά με αφήνουν έκπληκτη από την ομορφιά τους.
Σαν να είναι ψεὺτικες, οι τουλίπες μου μεγαλώνουν, ανθίζουν για λίγο καιρό και μετά κλείνουν τον κύκλο τους για να μείνει και πάλι ο βολβός που θα περιμένει την επόμενη χρονιά και τον επόμενο χειμώνα.
Σίγουρα όλοι μας θα θέλαμε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας και να "ανθίσουν" σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Να μην βιώσουν δυσκολίες και λύπες στη ζωή τους. Θέλουμε να τους δώσουμε τα πάντα.
Ας τους δείξουμε λοιπόν πώς να αντιμετωπίζουν τη ζωή με τις ομορφιές της και τις δυσκολίες της.
Για να γίνουν ανεξάρτητοι και δημιουργικοί άνθρωποι σε όποιες συνθήκες και με όποιους ανθρώπους βρεθούν.
Το διάβασα με προσοχή..με συγκίνησες..ξέρεις πριν 3 χρόνια ( ακόμα δεν ήξερα οτι είχα το τρόμο της Πάρκινσον) η κόρη μου η Ειρήνη σε ένα εορταστικό τραπέζι την ώρα που σερβίριζα με ρώτησε: -Μαμά γιατί τρέμεις..της απάντησα αυτό που τότε νόμιζα...δηλαδή οτι το παθαίνω όταν κουράζομαι..Τότε αποφάσισα να πάω να κάνω εξετάσεις..Όταν μου είπε το όνομα της νόσου η γοιατρός νόμιζα οτι μιλούσε σε ..άλλη..Έμαθα να ζω με αυτό και πίστεψε με πια δεν με νιάζει, τα χάπια και ο τρόπος που ζω με κάνουν να μη φαίνεται παρά μόνο όταν συγχιστώ, στεναχωρηθώ ή κουραστώ..τότε..ισχύει εκείνο το ..μαμά γιατί τρέμεις.Πως το χειρίζομαι; το ξεχνώ..κάνω σαν να μην υπάρχει, μιλώ γι΄αυτό σαν να μιλώ για κάποια άλλη απλά τις νύχτες παρακαλώ το Θεό να έχει γερό τον άνδρα μου γιατί δεν θέλω να κουράσω άλλον..
ReplyDeleteΠόσο σε καταλαβαίνω! Έχω περάσει κακοήθεια και ο άντρας μου έχει κάποια άλλη πάθηση η οποία δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί αλλα η εξέλιξη της είναι ραγδαία. Ο ίδιος αγχώνεται και εγώ προσπαθώ να κρατάω την ψυχραιμία μου και την αισιοδοξία μου. Κάνω σαν να μην υπάρχει. Και παρακαλάω την Παναγία να μην βρεθούν τα παιδιά μας μόνα τους. Εύχομαι σε όλους ότι καλύτερο!
DeleteΑς κάνουμε όλοι μας την ίδια ευχή! Να απαλύνει ο πόνος και η ταλαιπωρία όσων υποφέρουν αλλά και να έχουν μεγάλη δύναμη, κατανόηση και υπομονή όσοι τους προσέχουν και είναι κοντά τους.
DeleteΥπέροχη ανάρτηση...
ReplyDeleteΕύχομαι οι τουλίπες σου ν' ανθίσουν και φέτος, πιο όμορφες, πιο ζωηρές, πιο δυνατές και λαμπερές από κάθε προηγούμενη χρονιά...
πόσο καλά έκανες και μας χάρισες αυτή την ανάρτηση!!!!!!!!!!!
ReplyDeleteΕυχαριστούμε πολύ!!!
Αχτιδούλα ο μπαμπάς μου διαγνώστηκε πριν από 2 περιπου χρόνια ενώ υπέφερε από πόνους στη μέση και κατάθλιψη που δεν βελτιωνόταν.Τελικά έγινε η σωστή διάγνωση αλλά δεν μπορω να πω ότι έχει ανακάμψει γιατί έχει και θέμα με τη μέση του οπότε η κίνηση που απαιτείται και αυτό το "έξω καρδιά" "και μην σε νοιαζει τίποτα" δυστυχώς δεν το χει.Γι αυτό σε χαίρομαι τόσο πολύ που δεν το βαζεις κάτω....ακριβώς σαν τη μαμά του βιβλίου.
ReplyDeleteΛίτσα μου σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Προς το παρόν μυρίζω τους όμορφους υάκινθους περιμένοντας τις τουλίπες ;)
ReplyDeleteΙωάννα μου εγώ σε ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που σου άρεσε τόσο!
Υπέροχη ανάρτηση.Σε ευχαριστώ με συγκίνησες ...υπέροχες εικόνες επίσης.Οι τουλίπες είναι αγαπημένο λουλούδι....
ReplyDelete@Μαζί...ΚaPa αν βρεθεί το βιβλιαράκι στα χέρια σου διάβασέ το βλέπεις από τα ματάκια ενός παιδιού τον δυναμισμό μιας γυναίκας που δεν το βάζει κάτω και κάνει τα πάντα να μοιάζουν δυνατά!
ReplyDeleteΚαλή εβδομάδα να έχετε!
Με κατασυγκίνησες και μου θύμισες για άλλη μια φορά γιατί είμαι μητέρα. Πόσο δίκιο έχεις! Η καθημερινότητα μας κάνει να ξεχνάμε ορισμένες φορές πόσο σημαντικοί είμαστε για τα παιδιά μας. Αν το βιβλίο κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία μάλλον θα είναι η επόμενη αγορά μου. Αλήθεια μπορούμε να το βρούμε κάπου συγκεκριμένα;
ReplyDelete@Mamma El ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε την αξία που έχουμε για τα παιδάκια μας.Ας προσπαθούμε να το θυμόμαστε βλέποντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν άλλοι άνθρωποι γύρω μας.Το βιβλίο λογικά κυκλοφορεί κανονικά στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις που αναφέρω.Εμένα μου το έδωσε ένας καλός φίλος νευρολόγος που το έχει στο ιατρείο του.
ReplyDeleteΕχω λιγη ωρα που διαβασα αυτη την αναρτηση σου και ακομη δεν μπορω να συγκρατησω τα δακρυα μου.... Ειναι ισως που οι γονεις μου ειναι μακρυα μου και φοαβαμαι πως στα γηρατεια τους δεν θαμαι κοντα τους.... και παντα τσακωνομουν και τσακωνομαι με τη μαμα μου οταν ειμαστε μαζι,μα την αγαπω τοσο που δεν μπορω ουτε να της το πω! Με καταλαβαινεις?
ReplyDeleteΧθες κατι εγινε και κατεληξα να κλαιω αγκαλιασμενη με την μια μου κορη (5χρονων), η κουραση και οι απαιτησεις της κοινωνιας των μεγαλων,με δυσκολευουν πολυ μερικες φορες! Εκεινη το καταλαβε και ηρθε να με αγκαλιασει και σκουπιζε τα δακρυα που ετρεχαν απτα ματια μου....
Εγω δεν θυμαμαι να το εκανα αυτο ποτε στη μαμα μου.... Ολα μονη της τα περναει τελικα.... :ο(
Λατρευω τις τουλιπες! Περιμενω και τις δικες μου να ανθισουν!
@Vailie μου σε καταλαβαίνω απόλυτα!Και εγώ νιώθω ότι δεν τους έχω δείξει πόσο τους αγαπώ και τους ευχαριστώ για όλα.Νιώθω όμως ότι όπως βλέπουμε στα μάτια των παιδιών μας το πόσο μας αγαπούν και ποια είναι η αξία μας για αυτά έτσι και οι γονείς μας κατά βάθος ξέρουν.Και η αποστολή μας όπως το έχω ξαναπεί είναι αυτή ακριβώς ως μαμάδες, να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι για τα παιδιά μας, να αντέχουμε τα πάντα με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας και όταν λυγίζουμε να τους δείχνουμε ότι πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για να ξανασηκωθούμε και να χαμογελάμε.
DeleteΕίμαι η εικονογράφος αυτού του μικρού βιβλίου. Θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου και την καλή μου τύχη που είχα να γνωρίσω την Ελίνα Σωτηρόπουλου -Φίλιππα την συγγραφέα αυτού του μικρού αριστουργήματος. Την τύχη που μου παρουσιάστηκε να ζωγραφίσω μια τόσο τρυφερή ιστορία και την συνεργασία μαζί της η οποία ήτανε από τις καλλίτερες που είχα ποτέ. Ελίνα σου εύχομαι ακόμη μεγαλύτερα αριστουργήματα να γράψεις γιατί το αξίζεις.
ReplyDeleteΣας ευχαριστώ που περάσατε και από εδώ και ήταν παράληψή μου να αναφέρω την πραγματικά πολύ όμορφη εικονογράφηση από την κυρία Ελένη Λεωνίδα
DeleteΗ δύναμη των λέξεων όμως πάντα με συναρπάζει και με παρασύρει.
Να είστε καλά....
Σας ευχαριστώ για αυτό που διάβασα με συγκινήσατε
ReplyDeleteΑχ Θεανούλα μου, πόσο όμορφη και συγκινητική ανάρτηση...
ReplyDeleteΤι δύναμη η μανούλα αυτή αλλά και οι κυρίες που έγραψαν στα σχόλια.
Θα το πάρω το βιβλίο αυτό, είναι μαγικό. Το αγάπησα ήδη!
ΥΠΕΡΟΧΟ!!! ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ........
ReplyDelete